Aniele Boży Stróżu mój...

Zasłoń mi prawym
skrzydłem
me oczy
nic mnie
znów
dzisiaj nie zaskoczy
patrzę
jak krwawa
horyzontu kreska
a twoja suknia
taka niebieska,
czysta, bez skazy
niech się nie splami!!
bo raniąc dłonie
trzymam się grani,
gdzie moja wiara
z nadzieją toczą
dysputy ze mną
wraz ze mną brocząc
krwią tego świata
bo ciągle brat
zabija brata,
brata
a lewym skrzydłem
zasłoń mi
uszy
ten krzyk
ostatnie
bastiony kruszy
i na żer sępom
rzucę człowieka
otocz mnie skrzydłem
spiesz, nie zwlekaj!

Spotkanie.

Znowu dostali szansę.
Spotkanie było krótkie,
szalone, pełne świateł
lecz przepełnione smutkiem.

Nurzani w gwiezdnym pyle,
wpatrzeni w Drogę Mleczną,
świadomi,że za chwilę
udadzą się w swą wieczną

wędrówkę po orbicie.
Że za świetlną minutę
już się nie będą widzieć
by samotności pokutę

odprawiać i poddać słońcu
sens swojego istnienia.
Mkną uwięzieni siłą
ogromnego ciążenia.

Niemożliwości.

Ona
nie była frywolna.
Powieki podnosząc
z wolna,
W pół zatrzymała firanę
rzęs, aby nieznane
zakryć tajemnice.
On
pragnął być księżycem,
by musnąć zarys skroni,
by spocząć na jej dłoni,
w dół promieniem podążyć.
Oni
-wszak księżyc musi krążyć,
Więc wiecznie oddaleni,
samotni, niespełnieni.

Sunia.

Już widzę jak biegniesz
po zielonych łąkach.
Jak mami cię motyl,
jak wabi biedronka.
A wiecznie zielona,
trawa mokra rosą,
kosą nieskażona,
gdzie anioły boso
chodzą zadumane.

A nad tym dywanem,
twe miodowe oczy.
Ciepłe i wilgotne
tylko chochlik droczy
się ze mną i błyszczy
w kacie prawym oka.
Witaj mniejszy bracie-
szepnie Bóg z wysoka.

Popłynę.

i popłynę w ciemność
na samotnej łódce
grafitowe żagle
snami wzbiorą wkrótce
rozgwieżdżone niebo
drga pod powiekami
a księżyc leniwie
karmi mymi snami
na srebrzystej ścieżce
kota włóczykija
a ja...tak łagodnie
w muszelkę się zwijam
by spłynąć swobodnie
na dno samej nocy
łapczywie spijanej
świtem, który kroczy...................

Moje stare, ale jare:Smutek.

Ach, witaj smutku
mój miły panie.
dawniej bez skutku
zerkałeś na mnie.

Zdjęłam już radość
zzułam nadzieję.
Dziś w mroku szarość
się przyodzieję.

Tylko dla ciebie
przypnę magnolię.
Ubiorę siebie
w melancholię.

Stojąc przy oknie
przeczekamy deszcz.
Patrz! Szyba moknie.
Moje oczy też.

Księżyc

powiew oddechu na czole?
na wyciągniecie dłoni?
odległość nadmucha pustkę,
lecz niebo ku nam skłoni
ciemne swoje oblicze
zroszone bladymi gwiazdami
a księżyc niemy posłaniec
księżyc jest nasz i z nami

na brązowo

Twoje oczy są takie brązowe
pełne ciepła i plamek miodu,
Twoje oczy są jak ta studnia-
jest bez końca..nie ma spodu.


Kiedy wpadam w tę miodową studnię
nurzam w cieple me zziębnięte myśli.
Tańczę na miodowym słońcu.
Tyś to..czyś mi się przyśnił?

wiosenne zagajenie

popatrz mój miły
jaka ta trawa
młodzielona
toż to zakrawa
na cud wiosenny
popatrz mój miły
i nasze drogi
zazieleniły
się tak soczyście
z taką nadzieją
że oczy nam się
do siebie śmieją

Obrazki.

Obrazek pierwszy.

Nad wąską szklanką piwa
mokrą od zimna potu
zwieszoną na palcu kiwa
myślą o upadku wzlotów.

Na blacie stołu kałuża
resztek minionych dni.
Twarz się coraz wydłuża
bo chwila i rozum śpi.

Oczy zasnute oparów
nikotynowym dymem.
Dziś jedno z życia darów:
piwo zastąpi winem.

Papieros raz zajarzy
i rodzi myśl pijaną,
że to blask życia -marzy,
i tak noc mija....rano.

przegrana

noga na nogę
to jest luz
i lekki uśmiech
bo w rękawie tuz

powieka nie drga
ani dłoń
bez kropli potu
moja skroń

wygrałam, czuję
wielką moc
dla mnie jest dzień
i dla mnie noc

już trzymam stery
życie gna,
ale tą drogą,
którą znam

stój!dokąd?
nie tędy droga
TU!gdzie ściana
taka złowroga

może masz asa
-słyszę głos-
lecz ja karetę
z dwójek-rzecze
LOS