dla źrenicy

ta lepka grzywka
to ty?poznaję
a w głowie myśli
całą zgraję
gnasz w ich szalonej
galopadzie
i grdykę ściskasz
i ciężki kładziesz
kamień na sercu
rosą potu zakwitasz
wyciągam rękę
drży
lęku witaj

Źrenica

Nie zamknęła się.
Tu studnia bez dna.Strach.Niepewność.Niewiedza.
Czas.To wieczność.

moje małe schronienie

w drobnym ciałku,gdzie dalekim grzmotem narasta warkot czułości i akceptacji

Za często.

spotykam je nocą
po dniu całym
przysiada na
łóżka prześcieradle białym
dłonią trze czoło
zamykając oczy
lecz i tak wiem co powie
choć batalię toczy

z maleńką nadzieją

-dlaczego?dlaczego?-
już mówi tak śmiało
i pomału wchłania
mnie w siebie całą
a ja się poddaję
czując jego ramię
bo to moje własne
jest rozczarowanie

Niemy żart.

"Wy śmiejecie się ze mnie, bo jestem inny, a ja śmieję się z was, bo jesteście tacy sami."Jonathan Davis


Za rozmierzwioną grzywką marchewki króliczek spotkał sałatkę.
Była zielona -kompletnie nie znała się na rzeczy
Nie rozumiała rozdętych nozdrzy królika.Pomyślała,że dobrze zrobiła kapiąc się w porannym deszczyku.
Czuła jak jej liście trzęsą się delikatnie.-Nie jestem mimozą,nie jestem mimozą-powtarzała chcąc się opanować.
Rozłożyła liście by złapać trochę słońca chcąc podkreślić olśniewająca zieleń jej urody.
Wąsy królika drgały.
Zabójcze- pomyślała sałatka- och ty mój macho-zaszemrała.
Króliczek wykonał piękny skok.
W jednej nanosekundzie zjednoczyli się i stali jednym ciałem.

*przypisek mój: zeżarł ją...to się stali jednością.

za późno

róża zwiędła
zgniłym smrodem
w dzbanie
spadł płatek
kolec jeszcze spija
soki w ranie
palca

Już?

a jesień walczy
z mrozem srogim
to już?za wcześnie!
w nasze progi
przyszedł skrzypiący
zaszroniony
są niezebrane
wszystkie plony
to jarzębina krzyczy
krwawo
zajęta z babim
latem zabawą

Kosmiczna tęsknota.

A Berenika swój warkocz rozplata,
usiadła na krańcu Mlecznej Drogi.
Patrzy znużona przez te wszystkie lata
na niebo to samo ,nigdy nie zmienione.

Psy Gończe ruszyły spuszczone z łańcucha.
A Berenika patrzy ,patrzy i słucha
jak charty wściekle skowycząc,szczekając
niedźwiedzicę po łydkach gryza i kąsają.

Kosmiczna miłość.

Między Morzem Jasności ,a Morzem Nektaru
przechadzało się lekko tych ludzieńków paru.
Jeden ludź był niebieski , miał zielone marzenia,
drugi..cały różowy co faktu nie zmienia,
że pasowali do siebie i byli jednością,
połączeni ogromną ,kosmiczną miłością.
Od Zatoki Rosy przyszedł granat z czernią,
i uczynił tę miłość słabą ,na wszystko bierną.
Teraz ludź ten różowy w Morzu Chmur moczy nogi,
a niebieski?Do Bagna Zgnilizny zboczył z drogi.


A ja ,szeroko otwieram
swe niebieskie oczy.
I patrzę na Księżyc.
Na niebie uroczy.
I patrzę na morza ,
jeziora ,ludzików.
Czy tutaj ,czy w górze...
dramatów bez liku.